- این ویدئو در 30 مه 1991 فیلمبرداری شد. این آخرین اجرای فیلمبرداری فردی مرکوری بود ، زیرا او در 24 نوامبر همان سال درگذشت. تصاویری منتشر نشده از پشت صحنه فیلمبرداری این ویدئو در آن ظاهر شد روزهای زندگی ما مستندی که وضعیت بدنی عطارد (بسیار لاغر و رنگ پریده) را نشان می دهد که تا حد زیادی با آرایش و لباس های رنگارنگ پوشانده شده است. برایان می در این مستند حدس زد که فردی در آن ویدئو 'خداحافظی' می کند ، زیرا می داند که به احتمال زیاد دیگر برای اجرا دیگر سالم نخواهد بود.
- این آهنگ در ابتدا توسط راجر تیلور در مورد فرزندانش نوشته شده است ، و اینکه چگونه پدر و مادر باعث شد او به زندگی خود بازنگردد. ناگزیر ، این آهنگ زمانی معنی جدیدی به خود گرفت که اعلام شد فردی مرکوری مبتلا به ایدز است و می دانست که با ضبط این آهنگ به زودی خواهد مرد.
عطارد تا مدت کوتاهی قبل از مرگش در مورد بیماری خود به مردم نگفت. به احتمال زیاد هنگام نوشتن اشعار نیز این موضوع در ذهن تیلور بوده است - مرکوری در سال 1987 در مورد تشخیص ایدز به گروه و مدیر جیم بیچ گفت ، اما به آنها دستور داد که آن را مخفی نگه دارند. برایان می آن را در روزهای زندگی ما مستند: 'ما همه چیز را مخفی کردیم. فک کنم دروغ گفتیم! چون ما سعی می کردیم از او محافظت کنیم. ' - فردی مرکوری مطمئن شد که گروه با وجود بیماری او روی این آهنگ کار کرده است. او می خواست موسیقی بسازد تا زمانی که دیگر از نظر جسمانی توانایی نداشت و با توجه به عدم سلامتی مرکوری ، گروه تور نداشت ، آنها زمان زیادی را در استودیو به کار سپری کردند. مرکوری اصرار داشت که گروه به او موسیقی و شعر بدهد و او تا زمانی که سلامتی او اجازه می دهد به ضبط ادامه می دهد. هم گروهی های او حدس می زدند که ضبط به عطارد در مقابله با این بیماری کمک کرد.
- راجر تیلور ، درامر کوئین این را نوشت. هر چهار نفر از اعضای گروه به طور جداگانه آهنگ ها را ارائه کردند ، اما در سال 1989 آنها به جای دادن اعتبار آهنگسازی فردی ، آهنگی را به 'ملکه' اختصاص دادند.
- در بریتانیا ، این آهنگ به عنوان یک تک آهنگ A-side با دوباره منتشر شد ' راپسودی بوهمی ' سود حاصل از این آهنگ ، که در انگلستان به شماره 1 رسید ، به عنوان ادای احترام به عطارد به تحقیقات ایدز اختصاص یافت.
- اگرچه راجر تیلور در این ویدئو شبیه سازهای کوبه ای را تقلید می کند ، اما توسط تهیه کننده دیوید ریچاردز ضبط شده است. راجر یک کیت طبل معمولی (مانند کنسرت Freddie's Tribute) نواخت ، و قسمت صفحه کلید توسط هر چهار نفر در استودیو برنامه ریزی شد.
سباس - توکیو ، ژاپن - جورج مایکل و لیزا استنسفیلد این را با هم خواندند در کنسرت Freddie Mercury Tribute در Wembley Arena در سال 1992. در سال 2018 تابلو تبلیغاتی استنسفیلد در مصاحبه این تجربه را به یاد آورد: 'همه کسانی که آن نمایش را انجام دادند در آن زمان بسیار معروف بودند. در همه جا افسانه بود ، اما هیچ کس خودخواهی نداشت. تمرینات بسیار ضعیف بود. به یاد دارم در تمرینات می خواستم با جورج این کار را انجام دهم ، و من رفتم و برای خودم یک بیکن رول بزرگ تهیه کردم چون گرسنه بودم. من روی یکی از مانتوهای ایان [دیوانی ، شوهر و هم گروهی اش] کت داشتم و کلاه بزرگی بر سر داشت. من واقعاً شبیه یک بی خانمان بودم که در ساندویچ بیکن دفن شده بود. سپس من مجبور شدم با جورج این کار را انجام دهم ، و او گفت: 'F-king جهنم ، چگونه می توانی بیکن بخوری و این گونه [بخوانی]؟'
